ماهی
قرمز، این حیوان دوست داشتنی که حضورش همراه با شادی، آرامش و زیبایی است،
تاریخی چند هزارساله را پشت سر نهاده است تا به‌ عنوان قدیمی‌ترین ماهی
خانگی یا زینتی به حوض خانه‌ها و آب نماهای عمومی راه یافته و سال‌هاست،
زینت بخش سفره‌های هفت سین در ایام نوروز شده است.

بسیاری
از کودکان ایرانی از طریق همین ماهی‌های قرمز سفره هفت سین، با دنیای
حیوانات آشنا می ‌شوند و برای بسیاری از ما ،عشق و علاقه به حیوانات از
همین ماهی قرمز شروع شده است.

غذای ماهی‌ها

گرچه
عمدتاً ماهی قرمز را به جهت نگهداری در آکواریوم پرورش می ‌دهند، اما در
ایران در رودخانه‌های حوزه آب ریز دریای خزر نیز می ‌توان آنها را یافت.

در
قدیم خانه‌ها وسیع بودند و حوض‌های بزرگی در آنها وجود داشت، لذا مردم
ماهی قرمز را در طول سال در خانه‌های خود نگه می‌ داشتند و شاید به همین
دلیل است که این ماهی‌ها، ماهی حوضی نیز نامیده می ‌شوند.

اکثر
این حوض‌ها دارای آب راکد بودند که خود مرکزی برای تولید حشرات بود.
ماهی‌های قرمز براساس ساختار زیستی شان به‌خوبی در آب‌های راکد می ‌توانند
زندگی کنند و برای تغذیه خود از تخم حشرات استفاده نمایند.

با
توجه به آنچه گفته شد، تغذیه ماهی‌ها در تنگ، از اهمیت بالایی برخوردار
است و بهترین کار این است که از غذاهای مخصوص آنها استفاده شود.

غذای ماهی نیز باید در ظروف کاملاً دربسته و در جای خشک، خنک و تاریک نگهداری شود.

توجه
به تاریخ مصرف غذای ماهی، یکی از اصول اولیه خرید و نگهداری است. از
غذاهایی که تاریخ مصرف آن گذشته است هرگز برای تغذیه ماهی استفاده نکنید.

ماهی قرمز بایستی با غذاهای کم پروتئین و سرشار از کربوهیدرات شناور در سطح آب تغذیه شود.

این ماهی بایستی دو بار در روز و برای مدت یک تا دو دقیقه تغذیه شود.غذا دهی بیش از حد باعث انباشت مواد آلی و دفعی و در نتیجه مسموم شدن ماهی خواهد شد.

از خرده‌های ریز نان یا حبوبات پخته شده یا زرده تخم مرغ می‌توان به‌عنوان غذای این ماهی‌ها استفاده نمود.

خانه ماهی‌ها

اولاً
درصورتی‌که ماهی دارید و ماهی جدیدی را خریداری کرده‌اید، حتماً آنها را
جدا از هم نگه ‌دارید. حداقل زمان برای این جدایی (دوره‌ی قرنطینه‌) دو
هفته است.

محل
قرار گرفتن آکواریوم یا ظرف نگهداری ماهی در منازل نباید در معرض نور
مستقیم خورشید باشد، زیرا علاوه بر بالا بردن درجه حرارت آب، باعث رشد
زیاد جلبک‌ها روی دیواره آن و ایجاد منظره نامناسب در ظرف نگهداری می شود.
همچنین سبب بروز مشکلات خاص خود مانند نوسانات میزان اکسیژن آب و
مسمومیت‌های احتمالی برای ماهی می‌ گردد.

معمولا افراد از تنگ‌های
گرد و کروی و فاقد ضلع به‌ عنوان زیستگاه ماهی استفاده می ‌کنند. ماهی
قرمز در ظروفی این چنینی، قدرت جهت یابی خود را از دست می ‌دهد و ضلعی را
نمی‌ یابد تا بازتاب موج برگشتی آب را پی بگیرد. لذا بهتر است از ظروفی
غیر کروی و با دیگر اشکال هندسی استفاده شود.

اگر دقت کنید عمدتاً ماهی‌های قرمز پس از چرخیدن به دور تنگ، در کف تنگ به شکلی ایستایی باقی می ‌مانند.

هر چه ظرف نگهداری بزرگ تر باشد، تحرک و اکسیژن بیشتری را برای ماهی به ارمغان خواهد آورد.

توجه داشته باشید ظروف فلزی زیستگاه مناسبی برای ماهی‌ها محسوب نمی ‌شوند.

میزان
تراکم (تعداد) ماهیان در ظرف نگهداری آنان از عوامل بسیار مهمی است که
باید در نظر گرفته شود، زیرا علاوه بر اینکه تراکم زیاد به‌ عنوان یک
استرس محسوب می ‌شود، باعث افزایش انتقال بیماری‌ها می شود و آلودگی آب و
رقابت ناسالم غذایی را نیز باعث می‌ گردد.

ماهی قرمز باید به‌ صورت
طبیعی از آفتاب استفاده کند. برخی افراد با توجه به محدودیت‌های زندگی
آپارتمانی، ظرف نگهداری ماهی را مدت‌های طولانی در معرض نور خورشید قرار
می ‌دهند که این امر باعث سوختن پوست ماهی و بروز مشکلات بعدی می‌ شود.

البته محل قرار گرفتن ظرف نگهداری ماهی در منازل نباید در معرض مداوم جریان مستقیم هوا باشد، زیرا باعث کاهش دمای آب می ‌شود.

ظرف
نگهداری ماهی را در مکانی ثابت قرار دهید و از جابه‌جایی مداوم و یا ضربه
زدن به آن خودداری کنید، زیرا ضربه‌های وارد شده بر آن، یک استرس محیطی
برای ماهیان محسوب می شود. ماهی قرمز بر اثر ضربه‌ای هرچند کوچک به تنگ و
یا صدای تولید شده در محیط، به ‌شدت می‌ ترسد و سکته می ‌کند.

منبع.موسسه تبیان